نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 گروه زبانشناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 استادیار گروه زبانشناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران مرکزی،دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران
چکیده
این مقاله به بررسی رابطهی شدت کنترل فعل بند پایه بر زمانداری بندهای متممی زبان فارسی میپردازد. لاندا (Landau, 2006) کنترل اجباری بند پایه بر محمول بند متمم زماندار و بیزمان را نتیجهی رخداد عمل در بند متممی میداند. تعبیر معنایی محمول بند پایه، وجه و زمانداری بند پیرو را تعیین می‌کند؛ این امر از طریق مشخصهی دستوری زمانداری و مشخصهی معنایی زمان، تحقق می‌یابد. مشخصهی زمانداری از لحاظ نحوی به حوزهی بند و مشخصهی زمان از نظر معنایی بر رخداد گفتار دلالت می‌کند. از سوی دیگر گیون (Givón, 1980) معتقد است ساختهای کنترلی، نتیجهی تلفیق دو حوزهی معنی و نحو هستند. افزایش شدت کنترل بند اصلی بر رخداد بند متممی، درجه بیزمانی بند متمم را افزایش می‌دهد. هدف این مقاله، بررسی زمانداری و زمان، با توجه به دو ویژگی کنترل و بیزمانی در چارچوب کمینهگرایی لاندا (Landau, 2006) و نقشگرایی گیون (Givón, 1980) است؛ بطوریکه شدت کنترل فعل بند پایه تأثیر مستقیم بر تحقق رخداد عمل، درجه بیزمانی و بازنمایی فاعل بند متممی دارد. دادههای این پژوهش، به شیوه کتابخانه‌ای گردآوری و به روش توصیفی- تحلیلی بررسی شدهاند. نتایج نشان می‌دهد با کاهش شدت کنترل فعل بند پایه، وجه و زمانداری بندهای متممی از التزامی بیزمان به سمت اخباری زماندار تغییر می‌یابد و زمان رخداد عمل بند متممی نیز ارجاع کمتری به بند پایه دارد. بطورکلی با تلفیق رویکردهای صورتگرا و نقشگرا، نتایج حاکی از مدرج بودن ویژگی نحوی زمانداری در بندهای متممی است؛ بطوریکه از بیزمانی کامل به سمت زماندار ضعیف، متوسط تا کامل متغیر میشود.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
Graded Finiteness of Persain Complement Clauses Based on Landau's Minimalist view and Givon's Functionalist Approach
نویسندگان [English]
- Foroozandeh Zardashti 1
- Bahram Modarresi 2
- Mohammad Mehdi Esmaaili 3
1 Department of Linguistics, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
2 Assistant Professor of Linguistics, Department of Linguistics, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
3 Department of Persian language and literature, Central Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
چکیده [English]
Introduction: This article examines the relationship between control intensity of main clause in finiteness of complement clauses in Persian. Landau considers high control of main clause on the finite and non-finite complement as the result of action occurrence in complement clause. The semantic interpretation of predicate in main clause determines the aspect and finiteness of the clause through the syntactic characteristic of finiteness and tense. Syntactically characteristic of finiteness refers to the scope of clause, and semantically it indicates the speech event. Givon says control constructions are the result of combining meaning with syntax. Increasing the control intensity of the main clause on occurrence of complementary clause increases its non-finiteness degree. Materials and methods:The purpose is to examine finiteness and tense, based on the characteristics of control and non-finiteness, and according to Landau's Minimalist view and Givon's Functionalist Approach. Control intensity of main verb has a direct impact on the realization of action occurrence, non-finiteness degree and the realization of subject in complement clause. Our data has been collected in a library method, analysed through a descriptive-analytic method. Results and discussion: In high control verbs, complement clause appears as non-finite subjunctive, which is closer to infinitive in terms of tense. As control intensity decreases, mood of complement clause changes from subjunctive to indicative and the action occurrence in complement clause has less reference to main clause. Conclusion: As control degree decreases, the syntactic feature of finiteness in complement clauses also varies from complete non-finiteness to weak, moderate, and high finite.
کلیدواژه‌ها [English]
- Persian Language
- complement clause
- finiteness
- Minimalism
- Functionalism
)